Neden Dedikodu Yaparız

İki insan bir araya geldiğinde konuşacak bir mevzuya ihtiyaç duyar illa ki...

Bu mevzu iki tarafa da haz vermeli öyle değil mi? Kişiler, eğer başkalarından değil de birbirlerinden söz ederlerse orada tehlike çanları çalmaya başlar. Birbirleri hakkında konuşmaya başladıklarında duyacakları şeyler hoşlarına gitmeyebilir, ilişkileri bile zedelenebilir. Halbuki başkası hakkında konusulunca böyle bir risk yoktur. Bu keyif (!) saatlerce sürdürülebilir.

Peki bu işin psikolojik boyutu nedir? Başkası hakkında konuşmak sadece bir vakit kaybıyken neden baldan daha tatlı gelir ki insana? Üstelik dinlerde ve etik olarak hiç hoş karşılanmadığı malumunuzdur.

Dedikodunun zevk vermesinin sebebi bahsedilen kişiden iyi olduğumuzu, üstün olduğumuzu hissettirmesidir. Egonun tek bir konuda dahi olsa diğer insanlardan "üstün" olduğunu hissetmeye ihtiyaci vardır. Dedikodu da bu ihtiyacı en kestirme yoldan karşılar.

Belli bir farkındalığa ulaşmış insanlar hayat yolculuğunda tek başlarına olduklarını bilirler. O yüzden de sadece kendi gelişimleriyle alakadar olurlar. Diğerlerinin ne yaptıkları "ders çıkarmak" dışında ilgilerini çekmez.

Betül Arıkanlı