Eğitim Masalları / Melek ana ve sokak kedisi
Yazan: Ergür ALTAN

Bir varmış bir yokmuş. Büyük, kalabalık bir kentin küçük bir mahallesinde, bir gecekonduda tek başına oturan ihtiyar bir kadın varmış. Bütün mahalleli Melek Ana dermiş ona. Hatta mahallenin yaşlıları bile öyle hitap edermiş.

Melek Ana`nın yorgun, kırış kırış olmuş yüzü, geçirdiği onca acıya rağmen hala güleçmiş. Gözleri merhametle bakarmış hep. Komşuları da sevip sayarmış Melek Ana`yı. Yalnız olduğunu bildikleri için ziyaretine giderlermiş gündüzleri. Kimi yemek götürür, kimi kendi evinde misafir edermiş. Melek Ana sevinirmiş komşuları kendisiyle ilgilendiği için. Ama hava kararınca, el ayak çekilince tek başına kalakalırmış evde. Yıllar önce kaybettiği eşini, arkadaşlarını düşünürmüş. Uzaktaki çocukları gelirmiş aklına. İstermiş ki çocukları arada bir arayıp sorsunlar. Bazen dayanamayıp kendi ararmış. Sitem etmezmiş çocuklarına. “İyi olduklarını bileyim yeter” dermiş.

Melek Ana radyo dinlermiş akşamları. Bazen kemanını kutusundan çıkarıp hüzünlü ezgiler çalarmış. Çok güzel keman çalarmış Melek Ana. Hem çalıp hem de şarkılar söylediği olurmuş bazı akşamlar.

Bir gece, soğuk bir kış gecesi, gündüz yaptığı ayçöreğini yemek istemiş Melek Ana. Yiyememiş. Boğazından geçmemiş hiç. Kemanını almış. İçinden geldiği gibi çalmaya başlamış yine. Bir yandan da mırıldanıyormuş.

Yıldız kaysın, kabul olsun dileğim
Yalnız yalnız yenmiyor ayçöreğim

Birden bir miyavlama sesi duymuş Melek Ana. Sokak kapısını aralayıp bakınca, kapının önünde sarı ve beyaz tüyleri olan sevimli mi sevimli bir kedi görmüş. Bir sokak kedisiymiş bu. Soğuktan tir tir titriyormuş. İçi cız etmiş Melek Ana`nın. Kedinin bakışları öyle masummuş ki. İçeri alıvermiş kediyi. Yere bir minder koymuş. Kedi mindere uzanmış hemen. Sobayı da kedinin başucuna getirmiş Melek Ana. “Açsındır sen” deyip kediye ayçöreği vermiş. İştahla yemiş kedi. Melek Ana davetsiz misafiri çok sevmiş.

Kedi güzelce uyumuş o gece. Melek Ana kedinin üzerine ince bir battaniye örtmüş.. Ertesi sabah, kediyi bırakmak istememiş hiç. Alışmış ona. Evde bir canın olması Melek Ana`yı mutlu etmiş. Ama “kediyi zorla evde tutmaya hakkım yok” deyip açmış sokak kapısını. Kedi çıkmamış. Kıpırdamamış bile yerinden. “Sabah oldu, güneş de var hem. Hadi git.“ demiş Melek Ana. Bakmış ki olacak gibi değil, kediyi kucağını almış, kapının önüne bırakmış. Hemen içeri girmiş kedi. Melek Ana` nın üstüne tırmanmış. Yalamaya başlamış onu. Gözleri dolmuş Melek Ana`nın. Kedi de Melek Ana`yı çok sevmiş.

Melek Ana o günden sonra daha güleç, daha neşeli olmuş. Herkes fark etmiş ondaki bu değişikliği. Geceler artık zor geçmiyormuş Melek Ana için. Kedi ona can yoldaşı olmuş. Dertleşiyormuş kediyle. Fotoğraf albümünü çıkarıp eski, sararmış fotoğrafları gösteriyormuş ona. Hatıralarını anlatıyormuş. Radyo dinliyorlarmış beraber.

Çocukluğundan kalma, bez bir bebeği varmış Melek Ana`nın. O bebeğe sarılıp uyurmuş çocukken. Bu evde, yalnız yaşadığından beri yine onsuz yatamaz olmuş. Ne kadar eskise de, ne kadar solsa da onun en iyi arkadaşıymış bez bebek. Bez bebeği kedi de çok sevmiş. Melek Ana`nın bez bebeğini yalayıp duruyormuş. Melek Ana çok duygulanıyormuş kedinin bu tavrını görünce.

Melek Ana kemanını daha sık çalar olmuş geceleri. Kediye ninni gibi geliyormuş kemandan çıkan ezgiler. Minderine kıvrılıp uyuyuveriyormuş.

“İyi ki çıktı bu kedi karşıma” diyormuş Melek Ana. Yaşama sevinci bulmuş o kediyle. Yaşama daha çok bağlanmış. Kendini daha güçlü hissetmiş.

Kedinin meleği olmuş Melek Ana. Melek Ananın dostu olmuş kedi. Ne Melek Ana yalnızmış artık, ne de kedi.